οι Δροσουλίτες

Το σλάιντ απαιτεί την χρήση JavaScript.

Πολλοί ισχυρίζονται ότι έχουν δει τις σκιές από τους Δροσουλίτες και, σύμφωνα με μια ερμηνεία, πρόκειται για αντικατοπτρισμό που οφείλεται στη διάθλαση των ηλιακών ακτίνων στο νέφος της πρωινής δροσιάς. Οι κάτοικοι του Φραγκοκάστελλου είχαν κάνει την παρατηρηση αυτή, ότι δηλαδή τα «φαντάσματα» εμφανίζονται μόνο πολύ νωρίς το πρωί με την δροσιά, γι αυτό και τους έδωσαν το όνομα «Δροσουλίτες». Οι Δροσουλίτες είναι άκακα φαντάσματα που δεν πείραξαν ποτέ κανένα.
Λέγεται ότι το 1890 Τούρκοι στρατιώτες που βρίσκονταν στο Φραγκοκάστελλο, έφυγαν πανικόβλητοι όταν αντίκρυσαν τους Δροσουλίτες.
Πολλά χρόνια αργότερα, όταν οι Γερμανοί είχαν καταλάβει την Κρήτη, ένα στρατιωτικό απόσπασμα είδε τα φαντάσματα, νόμισε ότι ήταν αντάρτες και άρχισαν να πυροβολούν εναντίον τους. Φυσικά δεν πληγώθηκε κανείς, παρά μόνο η αξιοπρέπεια των Γερμανών στρατιωτών.
Οι σκιές δεν εμφανίζονται κάθε χρονιά, αλλά μπορεί να περάσουν αρκετά χρόνια χωρίς καμιά εμφάνιση. Επίσης δεν έχουν φωτογραφηθεί ή βιντεοσκοπηθεί ποτέ.

Η παράδοση λέει ότι οι «Δροσουλίτες», είναι τα φαντάσματα των νεκρών πολεμιστών του ηπειρώτη ΧατζήΜιχάλη Νταλιάνη που υπερασπίστηκαν το κάστρο Φραγκοκάστελλο από τους Τούρκους. Εξακόσια παλικάρια πολέμησαν ενάντια σε 8.000 τούρκους. Αντεξαν περισσότερο από μια βδομάδα αλλά στο τέλος χάθηκαν οι 335 από αυτούς, μαζί κι ο αρχηγός τους. Οι απώλειες των Τούρκων ήταν 800 στρατιώτες.

Οπως λέει ο θρύλος, τα κορμιά των πολεμιστών του Νταλιάνη έμειναν άταφα, ώσπου δυνατός άνεμος φύσηξε κι έφερε την άμμο από τούς αμμόλοφους της παραλίας «Ορθή Αμμος» και τα σκέπασε.

Τις τελευταίες μέρες του Μαίου και τις πρώτες του Ιουνίου, ανθρωπόμορφες σκιές εμφανίζονται να προχωράνε ό ένας πίσω από τον άλλο για 10 λεπτά περίπου την ανατολή του ήλιου, μόνο με άπνοια και αυξημένη υγρασία στην ατμόσφαιρα. Προχωρούν αργά προς το κάστρο και χάνονται στη θάλασσα…

 

οξιά

Το σλάιντ απαιτεί την χρήση JavaScript.

Στην Ελλάδα σχηματίζει πυκνά μεγάλα δάση στα βουνά της Στερεάς Ελλάδας, Θεσσαλίας και βορείου Ελλάδας.
Είναι δέντρο μεγάλο, μέχρι 35 μέτρα ύψος, φυλλοβόλο με κορμό ευθύ, λείο, ομαλό, με λεπτό φλοιό, γκριζωπό και κόμη που αφήνει το φως να περνάει, η οποία σε νεαρή ηλικία είναι κωνική ενώ όταν το δέντρο γεράσει μετατρέπεται σε πλατιά θολωτή. Φυτρώνει σε υψόμετρο από 500 μ. μέχρι 1800 μ.
Το ξύλο της οξιάς έχει πολλές χρήσεις: ως καύσιμη ύλη, παράγει εξαιρετικό κάρβουνο, ενώ η ξυλεία από οξιές με υψηλό κορμό, αφού πρώτα υποστεί στέγνωμα για να ελαττωθεί το μειονέκτημα της ελαστικότητας, είναι κατάλληλη για την επιπλοποιία.
περισσότερα:
Βικιπαίδεια

ο αμάραντος.

αύριο Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου Απεργία

Το σλάιντ απαιτεί την χρήση JavaScript.

Ερμηνεία από τον Γιώργο Παπασιδέρη ή Παπασίδερη,  Βιολί Δ. Σέμσης, κλαρίνο Γιῶργος Ἀνεστόπουλος . Ηχογράφηση:1948

Το δημοτικό τραγούδι έχει κι άλλους στίχους που δεν έχουν ηχογραφηθεί.
Η συνέχεια λέει:
Τον τρων (τον αμάραντο) τα λάφια και ψοφούν, τ’ αρκούδια και μερεύουν,
τον τρων τα λάγια πρόβατα και λησμονούν τ’ αρνιά τους…

ζώα που κινδυνεύουν, η φώκια

View this document on Scribd

οι Ελληνικές αποικίες στην αρχαιότητα

χάρτης με τις ελληνικές αποικίες

Κατά την ευρύτερη χρήση του όρου, αποικία (colony) χαρακτηρίζεται η μόνιμη εγκατάσταση ενός συνόλου ανθρώπων, υπηκόων ενός κράτους, σε μια άλλη χώρα με διοικητική ή συνταγματική σύνδεση (ή και με αμφότερες) μεταξύ της μητρόπολης και της νέας εγκατάστασης. Κατά παράδοση επίσης η σύνδεση αυτή «υποτάσσει» την αποικία στη μητρόπολη.
Οι αποικίες στην αρχαιότητα ήταν πόλεις-κράτη που ιδρύονταν από μια μητρόπολη. Ο όρος «μητρόπολις» προέρχεται από την αρχαία Ελλάδα στην οποία και λάμβανε την σύγχρονη έννοια του Κράτους, του μητρικού κράτους που διατηρούσε την ανώτατη νομοθετική εξουσία.
Στην αρχαία Ελλάδα, αποικίες ιδρύονταν μερικές φορές από πολιτικούς που είχαν χάσει την πολιτική μάχη και έπρεπε να εγκαταλείψουν την πόλη τους, δηλαδή ακούσια. Πολλές φορές όμως οι αποικίες ήταν αποτέλεσμα του υπερπληθυσμού, αφού ανακούφιζαν τον υπόλοιπο πληθυσμό και αυτές ήταν οι εκούσιες αποικίες. Κατά κύριο λόγο οι τελευταίες δημιουργούνταν προκειμένου να εξασφαλίσουν οι «μητροπόλεις κράτη» φυσικούς πόρους και καλές σχέσεις με ξένα κράτη. Έτσι καλές σχέσεις διατηρούνταν μόνο μεταξύ μητροπόλων και εκούσιων αποικιών.
Υπήρξαν όμως και περιπτώσεις δημιουργίας αποικιών λόγω φυγής μετά από εισβολή εχθρού κατακτητού, σ΄ αυτές τις περιπτώσεις οι νέες εγκαταστάσεις δεν αποτελούσαν αποικίες ούτε οι κάτοικοι αυτών διατηρούσαν στη συνέχεια καλές σχέσεις με τους κατακτητές που τους εξεδίωξαν. Ομοίως δεν θεωρούνταν αποικίες εκείνες που δημιουργούνταν από μετοικεσία λόγω εμφυλίου πολέμου ή διενέξεων.
Οι ιστορικοί διακρίνουν δύο ιστορικές περιόδους ελληνικού αποικισμού, των οποίων όμως είχαν προηγηθεί δύο μυθικοί αποικισμοί μετά το Κατακλυσμό του Δευκαλίωνα. Η μία ήταν αμέσως μετά τον Τρωικό Πόλεμο που ανάγεται στη περίοδο μεταξύ του 12ου και 10ου αιώνα π.Χ.. και η δεύτερη μεταξύ του 8ου και 7ου αιώνα π.Χ.. Οι περισσότερες όμως ελληνικές πόλεις-κράτη άρχισαν να ιδρύουν αποικίες περί το 800 π.Χ.. Συνηθιζόταν μάλιστα για τις εκούσιες αποικίες, πριν από κάθε αποστολή να ζητάει η πόλη-κράτος χρησμό από κάποιο μαντείο.

πηγή: Wikipedia

ελληνικές αποικίες στην Κάτω Ιταλία και Σικελία - Μεγάλη Ελλάδα

από Γεωγραφία πως τα πάμε;

Πατώντας πάνω στις παρακάτω εικόνες θα ανοίξουν δυο μικροί διαγωνισμοί Γεωγραφίας.
Απαντήστε στις ερωτήσεις, επιλέγοντας αυτό που νομίζετε για σωστό και με τη μορφή σχολίου γράψτε το αποτέλεσμα και το χρόνο.
Αν γραφτείτε οι βαθμολογία σας και τα επιτεύγματα θα εμφανίζονται Online.

τα λιανοτράγουδα

Πρόκειται για 18 τετράστιχα του Γιάννη Ρίτσου, εκ των οποίων τα 16 ο ποιητής τα έγραψε στο Παρθένι της Λέρου στις 16/9/1968, ύστερα από κρυφή έκκληση του Μίκη Θεοδωράκη. Η σύνθεση του δίσκου έγινε στο Παρίσι τη διετία 1971-1973 από τον Μίκη Θεοδωράκη, και η πρώτη εκτέλεση στις 17 Ιανουαρίου 1973 στο Albert Hall με τραγουδιστές τους: Μαρία Φαραντούρη, Πέτρο Πανδή, Αφροδίτη Μάνου, Αχιλλέα Κωστούλη και τον ίδιο το συνθέτη.

Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος  Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης εδώ ερμηνεύει η Μαρία Δημητριάδη
Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις

Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις
εκεί που πάει να σκύψει
με το σουγιά στο κόκκαλο
με το λουρί στο σβέρκο

Νάτη πετιέται απο ξαρχής
κι αντριεύει και θεριεύει
και καμακώνει το θεριό
με το καμάκι του ήλιου

Το 1ο εξώφυλλο στη Γαλλική γλώσσα

 

κοιλάδα Τέμπη

Σύμφωνα με το βιβλίο της Γεωγραφίας [ε τάξη, κεφ. 14] κοιλάδα  είναι στενό κομμάτι πεδινού εδάφους ανάμεσα σε δυο βουνά, που συνήθως το διασχίζει ένα ποτάμι. Γνωστή κοιλάδα, ίσως η γνωστότερη της χώρας μας είναι η κοιλάδα των Τεμπών (των Θεσσαλικών Τεμπών). Για αυτά τα Τέμπη γράφτηκε το τραγούδι που ακολουθεί.

μες την κοιλάδα των Τεμπών

Στίχοι: & Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας – δίσκος: Διάφανος, 2006.